Hasan Söylemez ‘Journey to Dreams (Hayallere Yolculuk)’ adlı belgesel projesi için bir seneden fazla bisikletiyle Afrika’yı dolaşıyor. Bu yolculuk esnasında ömür boyu unutamayacağı anılar biriktiriyor. Bu anılardan birini sizlerle paylaşıyoruz.
Ayrıca Hasan Söylemez’i sosyal medya hesaplarından takip edebilirsiniz:
Bisikletle Afrika yolculuğuma başlayalı bir yıldan fazla oldu. Yolculuğumun ruhsal olarak en kötü günlerini bu hafta geçirdim. Bugün akşama doğru Liberya ormanlarından çıktım. Fakat son üç günde gördüklerim ve yaşadıklarımın ruhumda bıraktığı travmayı hala atlatamadim. pic.twitter.com/XlEmWhdPwT
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
İki gece önce ormanda çadır kurdum. Akşam yemeği için makarna pişiriyordum. Birden 15-20 köylü geldi. Oysa özellikle köye uzak kurmuştum çadırı. Basımda durup beni izlediler. Birisi ben de istiyorum birlikte yiyelim dedi. Aslında bunu söyleyen bir kişiydi ama hepsi istiyordu.
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Sadece kendime yetecek kadar makarnam vardı. Erzağım da çok az bana bile yetmeyebilir ve ormandan kaç günde çıkarım bilmiyorum. Kusura bakmayın sadece kendime yetecek kadar var dedim. Sonra gittiler.
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Çok açtım yedim bütün makarnayı. Ama karnım doyduktan sonra vicdanım beni dürtmeye başladı. Sabaha kadar kendimle savaştım. Sabah uyandığımda bir grup çocuğun beni uzaktan izlediğini gördüm. Çadırı toplayıp, bisiklete çantaları yükledikten sonra yanlarına gittim.
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Hepsinin elinde bir tabak vardı. Bazıları yerden bir şeyler toplayıp tabağa koyuyordu. Dikkatle bakınca böcek topladıklarını gördüm. Ne yapıyorsunuz bunu diye sordum. Yiyoruz dediler. Biraz sonra kadın çocuk birçok köylünün yol kenarında yemek için böcek topladığını gördüm.
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Onlarla makarnamı paylaşmadığım için kendimden utandım. Sonra tekrar kendimle kavgaya devam ettim. Kendimi teselli edecek gerekçelerim çoktu; onlarla paylaşırsam ben aç kalırım. Onlar böcek yemeye alışkın ama ben yiyemem…
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Duygularımın ibresi nereye dönse iğne gibi saplayıp canımı acıtıyordu… Köylülerden ayrıldım yolda da bu kavga devam etti. Biraz yol aldıktan sonra böcek toplayan iki çocukla karşılaştım. Onlara birer tane konserve verdim. Bir nevi vicdanımı rahatlatmaya çalışıyordum…
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Akşam olduğunda terkedilmiş, sadece catisi olan bir barakaya sığındım. Tam o sırada bir adam geldi karnım aç dedi. Ona da hiç düşünmeden erzak çantamdan konserve çıkarıp verdim.
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Birkaç günlük erzağım bitmek üzereydi. Sadece tek seferlik makarna, iki çorba ve bir kavanoz Nutella kalmıştı. Açlığımı çorbayla yatıştırdım. Çadır kurmadan öyle açıkta üzerime bir örtü atıp uzandım. Yarın ve sonrası için ne yapacağımı düşündüm.
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Bu erzak beni en fazla bir gün idare edebilir. En yakın sehre en az 200 km var ve yol en az üç dört gün sürer. Sabah olsa hayrola dedim. Uyandım, eşyalarımı toplayıp yola çıktığımda beni kan ter içinde bisiklet iterken gören dört motosikletli durdu.
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Gideceğin yere bırakalım dediler, kabul ettim. Motosikletle giderken farkettim ki, o yollarda ormandan çıkmam, en az bir hafta sürerdi. Hayatımın en zor sınavıydı. Açlıkla imtihan dedikleri şeyi bizzat yaşadım. Buruk, yorgun ve üzgünüm.
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 30 Mart 2018
Anlattıklarımla ilgili bir fotoğraf: Tencerelerde yenilmek üzere toplanan böcekler (termitler) var. Bu böceklerin çoğu canlı ama canlı canlı yemiyorlar, önce güneşe serip kuruttuklarını söylediler. pic.twitter.com/j9yGsV7BDP
— hasan söylemez (@hasansoylemez) 31 Mart 2018
Yorumlar 0